Hendrik Joseph Otermans (1779 – 1830) geboren en getogen in Hoensbroek, voerde het ambacht uit van kuiper. Het houten kistje, geschenkverpakking, waarin de producten van Ottermann worden geleverd is een verwijzing naar dit ambacht.

Een kuiper maakt houten vaten die voor velerlei doeleinden worden gebruikt. Vaten werden gebruikt om levensmiddelen (zout, kaas, boter) of oliën, bier en jenevers in te bewaren. Daarnaast werden ze ook gebruikt als wastobbe en regenton.

Het gezegde ‘in duigen vallen’ komt voort uit de werkzaamheden van een kuiper. De duigen zijn de platte stukken hout die de wand van het vat vormen. Zij worden eerst boven een vuur gebrand en daarna gebogen, wat een secuur werkje is. De duigen hield men met handen bijeen. Zo niet, dan viel de hele boel in elkaar, in duigen.

Hendrik Joseph was ook landbouwer en de 4e generatie Otermans in Hoensbroek en nog steeds woonachtig op de Akerstraat op de plek waar nu Au Four ligt.

Rond 1830 telt Hoensbroek ca. 1100 inwoners met 224 gezinshoofden. Ongeveer 116 hiervan zijn bij de landbouw betrokken. De bewoners van de Akerstraat waren met name landbouwers. Straten als de Koeweg, Kouvenderstraat en Op den Ackerweg verwijzen hier naar.

Hoensbroek is heel glooiend en voordat de mijnen kwamen een paradijs voor natuurliefhebbers.

In 1859 verschijnt aan de hand van Egidius Slanghen, destijds burgemeester van Hoensbroek, een boek over “Het Markgraafschap Hoensbroeck”. Hierin omschrijft hij Hoensbroek ‘als een paradijs voor wandelaars en genieters van de natuur’.

“In het voormalige land van Valkenburg, op twee uren afstands van Sittard, drie en een half uur van Maastricht en vier uren westwaarts Aken, in het schilderachtige dal waardoor de Geleen, de zoogenaamde Oude-moeder en de Roode of Molenbeek, murmelend henen kronkelen, ligt het dorp, eertijds Heerlijkheid, later Markgraafschap Hoensbroek.”
“Dat voortijds, toen de grond door ‘s menschen hand niet was aangedaan, het oost-zuidelijke gedeelte der Gemeente, waar men thans eene lange reeks van schoone hooi- en boomrijke weilanden aantreft, broekachtig heeft uitgezien, behoeft geen nader betoog. Even zoo aannemelijk komt het ons voor dat het vruchtbare gebergte met de afwisselende valleijen, die het dorp noord- en westwaarts insluiten, oudtijds met houtgewas overdekt zijn geweest en een aanzienlijk woud daargesteld hebben. Deze bosschen zijn rijk aan romantische gezigten en aan heerlijke wandelpaden. Wanneer in den lentetijd, het gezang van den nachtegaal en de meerle deze eenzame oorden verlevendigt, dwaalt de wandelaar met wellust onder het lommerrijke loof der hoogstammige eiken, en de jongeling vindt er vermaak in het najagen van het gevogelte en in het opzoeken van hazelnoten en wilde aardbeziën waarmede de hobbelige bodem zijn azend oog zoo bekoorlijk prikkelt.”